یکی از مشکلاتی که معمولا در دعاوی حقوقی پیش می آید این است که خوانده (کسی که دعوی علیه او طرح شده است. به دادگاه فراخوانده می‌شود تا به دعوای خواهان پاسخ دهد) در طول مدت دادرسی خواسته (مال مورد دعوا) را به افراد دیگر منتقل می کند و یا بعضا اقدام به آسیب زدن به خواسته می کند. بنابراین قانون گذار در نظام حقوقی ایران برای جلوگیری از هرگونه تضییع حقوق خواهان (کسی که دعوایی را طرح می‌کند و از دادگاه می‌خواهد به امری رسیدگی کند)، راهکار قرار تامین خواسته را در نظر گرفته است.
تامین خواسته چیست ؟
فاصله‌ی زمانی بین تحویل دادخواست و شروع دعوای خواهان علیه خوانده، تا صدور حکم دادگاه ممکن است به حدی طولانی شود که خوانده در این فاصله بتواند اموال و وجوه مورد اختلاف (خواسته) خود را به دیگران منتقل کند و به این ترتیب از اجرای موثر حکم به دلایلی همچون «اعسار از پرداخت بدهی» جلوگیری کند. همین‌طور ممکن است فاصله‌ی زمانی موجب نقصان یا عیب در موضوع دعوا شود. قانونگذار برای جلوگیری از چنین مواردی «تامین خواسته» را پیش‌بینی کرده است. خواهان می‌تواند با گرفتن قرار تامین از دادگاه و اجرای آن، خواسته‌ی دعوا را در توقیف قرار بدهد و امنیت آن را تامین کند تا موضوع دعوا (خواسته) از انتقال و اختفا توسط خوانده یا نقصان و عیوب احتمالی مصون بماند.